Howard Collett
Senior auteur/producent LDS Philanthropies
Het tafereel aan de zuidkust van de Dominicaanse Republiek had zonder meer uit een reisbrochure kunnen komen: azuurblauw water, door palmbomen begrensde paden en donzige witte wolken in een blauwe lucht. Toen we om een landtong heen kwamen, vingen we een glimp op van ons onderkomen voor de komende paar dagen: een groot wit schip dat anderhalve kilometer uit de kust lag te glinsteren in de zon. Maar dit was geen cruiseschip, het was een hospitaalschip van de Amerikaanse marine, de USNS Comfort. Haar achthonderd passagiers waren op een vier maanden durende expeditie om dringend nodige medische zorg te bieden aan inwoners van zeven landen in het Caribisch gebied, Zuid- en Midden-Amerika.
Gepensioneerde operatieassistente Joyce Stewart (met het zwarte naambordje) assisteert bij de operatie aan het gespleten gehemelte van een meisje van vijftien maanden uit de Dominicaanse Republiek. Samen met andere vrijwilligers van de mormoonse kerk is zij aan boord van het marinehospitaalschip USNS Comfort in het kader van een missie om behoeftige mensen in zeven landen medische zorg te bieden.
Het Amerikaanse hospitaalschip USNS Comfort is het tijdelijk onderkomen van achthonderd passagiers op een vier maanden durende expeditie om dringend nodige medische zorg te bieden aan inwoners van zeven landen in het Caribisch gebied, Zuid- en Midden-Amerika.
‘Operatie Blijvende Belofte 2009 is een missie om burgers van de landen die wij aandoen humanitaire hulp te verlenen op het gebied van medische, tandheelkundige en diergeneeskundige verzorging, alsmede monteurs- en onderwijsdiensten’, aldus commandeur Bob Lineberry, die het bevel voert over de missie. ‘Het is een uiterst belangrijke missie voor de Verenigde Staten en voor onze burgervrijwilligers en de particuliere organisaties waar wij mee samenwerken.’
‘Als kerk zijn wij dankbaar deel te kunnen nemen aan dit samenwerkingsverband om zo veel behoeftige mensen te helpen’, zegt Lynn A. Samsel, directeur noodhulp van de kerk. ‘De leden die vrijwillig hun tijd geven, zijn dankbaar dat ze dit samen met anderen kunnen doen. Het heeft een grote uitwerking op henzelf en bovendien doen ze iets geweldigs voor de mensen die zij helpen.’
Katie Money, een verpleegster intensieve neonatale zorg, uit Ogden (Utah, VS), gaat langs bij een tienerpatiënt uit Haïti die een operatie aan een kropgezwel heeft ondergaan.
Multidimensionale missie
De missie biedt de kerk een unieke kans om samen te werken met andere humanitaire organisaties en met de ministeries van volksgezondheid in de zeven landen die men aandoet. Van de 650 mensen aan boord die in de medische sector werkzaam zijn, zijn er zeshonderd militair in actieve dienst, aangevuld met vijftig burgervrijwilligers. Bijna een derde van de burgers zijn kerkleden die vrijwillig hun baan en gezin voor een maand of langer in de wacht hebben gezet om dit werk te doen. Als de eerste vrijwilligers teruggaan, nemen anderen hun plaats in, waarmee het totale aantal vrijwilligers van de kerk op ruim veertig komt.
‘Het leven aan boord van de USNS Comfort is een hele nieuwe ervaring voor me’, zegt Jenna Rix uit Bountiful (Utah), studente aan het LDS Business College. ‘Dit schip, dat vier maanden lang mijn thuis is, is net zo groot als een gebouw van tien verdiepingen, drie voetbalvelden lang en één breed, en met achthonderd mensen aan boord. Het biedt een erg interessante dynamiek tussen alle takken van de militaire en humanitaire organisaties, met artsen uit de hele wereld.’
Rachel Morrell, de jongste vrijwilliger in de groep, met een vijftien maanden oud meisje in haar armen dat een operatie aan een gespleten gehemelte heeft ondergaan.
Jenna heeft geen medische achtergrond, maar heeft een interessante taak: de vlootpredikant en zijn medewerkers assisteren. ‘Ik neem mijn taak als lid van een groep mensen die zich inzet voor het geestelijke en mentale welzijn van iedereen aan boord erg serieus’, zegt ze. ‘Ik bid elke ochtend dat ik in staat mag zijn om op het pad te komen van hen die mij nodig hebben.’
Janet Tanner, een verpleegster uit Brigham City (Utah) die werkzaam is in de thuis- en instellingszorg, zegt: ‘Toen we aan boord van dit schip kwamen, beseften we dat de medische ploegen nog nooit met elkaar hadden gewerkt. Ik was ingedeeld in een hut met vijf vrouwen uit vijf verschillende delen van de V.S., en met vijf verschillende medische specialiteiten. Het is geweldig dat iedereen hetzelfde doel heeft om de mensen hier in Midden-Amerika te helpen.’
Tijdens de vier maanden van de missie zullen naar verwachting negentigduizend medische handelingen en drieduizend operaties worden verricht. Een passagiersboot met veertig zitplaatsen vaart zeven dagen per week medisch personeel heen en weer tussen het schip en de wal. Aan de wal richten zij tijdelijke klinieken in scholen of dorpshuizen in waar zij tandheelkundige en andere medische zorg geven aan patiënten die dit niet kunnen betalen. Er wordt ook diergeneeskundige hulp geboden. Operatiepatiënten worden met de helicopters van het schip heen en weer gevlogen.
De kerk kreeg slechts enkele weken voor het afvaren van het schip uit Miami (Florida) bericht dat er een gelegenheid was om deel te nemen aan de missie. Daardoor hadden de vrijwilligers maar weinig tijd om zich voor te bereiden.
‘Als je ziet hoe deze missie tot stand is gekomen en hoe snel de vrijwilligers reageerden, kun je alleen maar concluceren dat de Heer beslist wilde dat dit zou werken’, aldus Susan Puls (arts), vrijwilliger van de kerk uit Eden (Utah). ‘Ik zei nog: “We vinden nooit medici die een hele maand vrij kunnen nemen”, maar ik kreeg wel honderd keer ongelijk. Het is geweldig om samen te werken met de Amerikaanse marine om mensen te dienen in landen waar we anders nooit zouden komen.’
De leden in de eerste lichting vrijwilligers van de kerk varieerden van een negentienjarige monteur tot een gepensioneerde operatieassistente. Ieder vond vervulling in de missie.
Rachel Morrell uit Eden zegt: ‘Ik heb zojuist mijn verplegersdiploma gehaald. Het is erg intimiderend om het jongste lid van de groep te zijn en te zien hoeveel deskundigheid we aan boord hebben. Maar iedereen heeft erg veel geduld en is bereid om me te trainen. Ik werk graag in de uitslaapkamer waar kinderen na hun operatie komen. Het is fijn om te zien hoe dankbaar ze zijn dat wij ze helpen. God heeft mij al zo rijk gezegend dat ik het een goed idee vond om deze mensen hoop te geven en te laten zien dat ze er niet alleen voor staan.’
Joyce Stewart uit Orem (Utah) merkt op: ‘Toen ik met pensioen ging, dacht ik dat ik het rustig aan behoorde te doen, maar ik wilde nog te veel op avontuur. ‘Een zending stond bovenaan mijn verlanglijst, en ik werd als verpleegster van de zending naar Fiji geroepen. Blijvende Belofte was nog zo’n avontuur en een kans om anderen te dienen. Als vrijwilliger-zendeling van de kerk werk ik met fijne mensen samen en voel ik de broederschap en zusterschap die het evangelie biedt.
Operatie Blijvende Belofte 2009 is een humanitaire missie om dringend nodige medische, tandheelkundige en diergeneeskundige zorg alsmede technische diensten te bieden aan inwoners van zeven landen in het Caribisch gebied, Zuid- en Midden-Amerika.
‘In de Dominicaanse Republiek verzorgden 25 voltijdzendelingen tolkdiensten voor artsen en ander medisch personeel in de klinieken aan wal’, aldus Bennie Lilly, manager welzijnsdiensten van de kerk in het Caribisch gebied. ‘En de plaatselijke leden hebben ook zo’n zeshonderd manuren dienstbetoon geleverd.’
Benodigdheden
De afdeling humanitaire diensten van de kerk leverde tien vrachtwagenladingen medische goederen, hygiënesets, schoolsets en voedsel voor de missie. Telkens als het schip in een ander land voor anker gaat, wordt een deel van die goederen samen met andere benodigdheden per helicopter aan wal gebracht voor distributie onder hen die ze nodig hebben.
Eerstehulpverpleegster Angela Berrett uit Salt Lake City ging in Haïti aan land voor een ontmoeting die ontvangers van medische goederen hadden met vertegenwoordigers van de donororganisaties. ‘Ik maakte kennis met een echtpaar dat samen met anderen een school leidde. Zij zeiden dat de kinderen niets zouden hebben gehad zonder de gedoneerde voedingsmiddelen, speeltjes en hygiëneproducten! Als ik zoiets hoor, zou ik ze de rest van mijn leven wel willen blijven helpen. Ik weet niet hoe ik terug kan gaan en in mijn huis kan wonen en een auto en alles kan hebben wat ik wil terwijl er mensen zijn die moeten bedelen om slechts één maaltijd per dag te hebben.’
Daryl Olschewski, ademhalingstherapeut uit West Valley City (Utah), zet het in perspectief: ‘Hoop krijg je niet uit een spuit of uit een doos met medische benodigdheden’, zegt hij. ‘Die krijg je door mensen. De lof gaat naar mensen die anderen dienen, maar ook naar hen die bijdragen aan het humanitaire fonds. Want als die twee elementen gezamenlijk ingezet worden ten voordele van hen die eraan toe zijn om op een hoger levensniveau getild te worden, is dat een onovertreffelijke ervaring.’
Professionele deskundigheid en zorg
Een uniek aspect van de missie is niet alleen het niveau van de professionele deskundigheid, maar ook de christelijke naastenliefde die de vrijwilligers van de kerk mee naar het schip nemen.
‘We hebben hoop gebracht aan hen die zonder hoop waren, we hebben mensen weer licht in hun ogen gegeven’, aldus Katie Money, verpleegster intensieve neonatale zorg uit Ogden (Utah). ‘Het stemt mij ootmoedig en zo dankbaar voor wat ik heb, en daardoor wil ik steeds weer en steeds meer hulp bieden. Sommigen zeggen dat je niet alle problemen kunt oplossen. Maar als je iets goeds kunt doen voor iemand, wordt alles anders voor hem.’
‘Dit is een van de bevredigendste dingen die ik ooit heb gedaan’, zegt vrijwilligster Dawn Walker uit Pleasant Grove (Utah). ‘Met dit schip naar de mensen toegaan, verandert hun leven. Door de procedures die we hier uitvoeren, laten we mensen zien, lopen of hun handen gebruiken. Er was een jongetje met een verbrande hand die niet meer open wilde, maar ze hebben die voor hem opengemaakt. Nu kan hij weer wat met zijn hand doen. Het was fijn om te zien hoe opgewonden hij was.’
‘Ik herinner me een kind van negen met staar’, zegt Rob Voynow, gediplomeerd verpleger uit Union (Washington). ‘Toen ze na de operatie het verband afdeden, kon hij voor het eerst zijn moeder zien. Er ging een hele nieuwe wereld voor hem open. Hij rende rond om nieuwe dingen te bekijken en wilde weten wat dit was, wat die kleur was. Het was allemaal zo nieuw voor hem, iets dat wij als vanzelfsprekend beschouwen als we ’s ochtends opstaan.’
Eerstehulpverpleegster Sloane Smith uit Orem (Utah) zegt: ‘Als ik terugga naar de V.S., dan ga ik heel anders te werk. In klinisch opzicht weet ik hoe ziekten zich ontwikkelen als je er niets aan doet, zoals onbehandelde borstkanker of parasitaire infecties. Mijn motivatie om problemen in een vroeg stadium aan te pakken, is veranderd. En mijn zorg voor anderen is veranderd. De pijn en het verdriet die ik bij de mensen hier heb gezien, heeft mij diep geraakt. En ik mijn meegevoel is er groter door geworden.’
‘Iedereen brengt iets goeds tot stand’, volgens kraamverpleegster Sheryl Flanary uit Pleasant Grove (Utah). ‘Het is ontmoedigend als je landen aandoet waar je naar je gevoel alleen maar een pleister op de wonde plakt, maar we hebben ook veel instructie gegeven. Er komen mensen naar ons toe en zeggen: “Bedankt dat u ons hebt laten zien hoe we voor onszelf kunnen zorgen”, en dat was precies de bedoeling: we verlichten de nood een beetje en geven ze wat hoop.’
‘In Haïti vond men een jongetje in een greppel’, vertelt verpleegster Laura Young uit Honeyville. ‘Hij was een soort wegwerpkind. Hij had 22 breuken waarvan sommige niet goed genezen waren. Hij werd naar ons gebracht door een zendelingechtpaar van een andere kerk die hem veertien maanden eerder in huis hadden genomen. We moesten een bot in zijn dijbeen opnieuw breken en het verstevigen met een roestvrijstalen staaf. Een van de wonderen is dat ze precies de juiste staaf achterin een kast vonden. Die lag daar gewoon, hij was niet speciaal voor deze missie meegenomen.’
Reservist-luitenant Tim McCreary van de militaire medische dienst geeft als volgt de ervaring van iedereen aan boord van het schip weer: ‘Twijfel er nooit aan of je wel iets goeds tot stand brengt. Twijfel daar nooit aan. Ook al kunnen we niet alles in orde maken, we geven hoop. Het gaat om de hoop. En er is geen betere manier om die te geven dan in de vorm van voedsel, onze aanwezigheid, onze belangstelling en onze liefde.’